91 jaar en actief als EHBO’er
EHBO vereniging Herkenbosch is trots op Tjeu Wolters. Op 91-jarige leeftijd heeft hij afgelopen jaar nog assistentie verleend op de jaarmarkt in woonplaats Vlodrop. Naast het feit dat hij al ruim 64 jaar zijn EHBO-diploma heeft, is hij voor zijn vrijwilligerswerk al koninklijk onderscheiden. “Ik heb als enige in het dorp al eens een praatje met Beatrix gemaakt.”
Wolters heeft zijn EHBO-diploma in 1955 gehaald naar eigen zeggen omdat het werd aangeboden. Meer nog past het in zijn levensovertuiging om iets voor een ander te kunnen doen. De EHBO-vereniging in Vlodrop waarmee het allemaal is begonnen, is na ruzie opgeheven. “Bij de EHBO-vereniging in Herkenbosch ben ik goed ontvangen. Voorzitter en instructeur Mieke Schmits zegt: “Tjeu slaat geen les over. Ook voor assistentieverlening is hij altijd te porren. We moeten hem wel bellen of een brief sturen, aangezien hij geen e-mailadres heeft. Vooral de oude technieken zijn de specialiteit van Tjeu want immers: oud is niet fout.”
Memorabel
In het Limburgse dorp Vlodrop zijn afgelopen jaren veel fatale ongelukken gebeurd waarbij Wolters aanwezig is geweest. Een reanimatie van een meisje bijvoorbeeld waarbij er ook nog een ruzie ontstond. “Ja, schone leute sterven ook.” Jongens die met negen personen een busje hadden gehuurd voor vakantie. De chauffeur had net zijn rijbewijs gehaald en kwam op de verkeerde weghelft terecht. Het merendeel heeft het niet overleefd. Het ongeluk dat hij nooit is vergeten was met twee jongens op een motor, dat was 500 meter van zijn boerderij af. Toen ik er kwam was het al te laat, maar ik zag zijn hersenen nog bewegen. Het is iets waar ik nog dagelijks aan denk.”
Generaties
De liefde voor EHBO is inmiddels ook aan de volgende generaties doorgegeven. De dochter van Wolters werkt op de intensive care. Zijn kleindochter krijgt op school, in groep 8, EHBO-les, waarbij de verbandtrommel vaak op tafel komt. Opa is dan ook een vraagbaak voor de 11-jarige. Naast EHBO is paardensport ook een liefhebberij. In Herkenbosch is er jaarlijks een concours hippique. “Toen ik zag dat er bij een van de deelnemers een vinger was afgetrokken, heb ik haar in de wagen gezet en naar het ziekenhuis gereden. Daar hebben ze de vinger er weer aangezet, dat is goed afgelopen.” In de 60 jaar dat hij paardrijdt, is hij ook wel eens met paard en al gevallen. “Ach, een paard is maar zo hoog als hij ligt”, zegt hij laconiek.
Harde schreeuwers
De afgelopen jaren heeft de EHBO veel ontwikkelingen en veranderingen doorgemaakt. “Ik wil niet beweren dat het beter is geworden, het is vooral anders. We hadden vroeger les van een huisarts die vooral hamerde op anatomie. Ook het vervoeren van slachtoffers en het aanleggen van spalken werden benadrukt op de oefeningen op zaterdagochtend.
Nu gaan we niet meer met gebroken benen hannesen, we bellen de ambulance.” Wat ik van de LOTUS’sen heb geleerd is dat degene die het hardste schreeuwt niet altijd het zwaarste gewond is.” Met de EHBO-verenigingen in de naburige dorpen werden ook regelmatig wedstrijden gehouden in EHBO waarbij ook onderling informatie werd uitgewisseld. “Kennis moet je altijd stelen als je de kans krijgt, ze komen niets brengen.”
112
Nog een verschil met vroeger is de bereikbaarheid van de professionele hulpverlening. “Vroeger had ik op de boerderij een verbandpost, inclusief vlag. In het dorp was dat algemeen bekend. Op de boerderij was ik een van de eersten met een telefoon. Het bellen van hulp is nu zoveel beter geworden. Hoe sneller je aan de gang kunt, hoe meer je zult bereiken.”
Vooral doorgaan
Wolters is vijfde uit een gezin van veertien kinderen. Door een gevonden projectiel uit de Tweede Wereldoorlog heeft hij nog steeds een granaatscherf in het been. Hij helpt nog dagelijks mee op de boerderij. “Er is altijd werk zat in het bloemen telen. Ondertussen gaan we ook gewoon door met EHBO”, zegt Tjeu Wolters tot besluit.