“Amai, ge zijt d’n Hollander”

Jan van der Krabben uit Goirle heeft al vele jaren zijn EHBO-diploma. De 77-jarige is nog steeds actief als vrijwilliger, alhoewel dat vanwege corona op zijn gat ligt. De rustige tijd benut hij nu om zijn EHBO-ervaringen op te schrijven en aan Nationale Bond EHBO te sturen. Reden voor de redactie om hem het hemd van het lijf te vragen. Het levert een mooi inkijkje op bij onze zuiderburen.

“Mijn EHBO-diploma heb ik in 1970 al behaald”, steekt Van der Krabben van wal. Daarna is hij opgeleid tot Verpleegkundige Z, B en A en aldus opgenomen in het BIG-register. “Als verpleegkundige mag ik sommige medische handelingen doen, een EHBO’er niet. Als ik een EHBO-post moet bemannen, dan hou ik me aan de regels van de EHBO.”
Ambulancier
Vanwege de geografische ligging is de inwoner van Goirle veel in België geweest. Bij onze zuiderburen heeft hij via het Rode Kruis de opleiding tot eerstehulpverlener gevolgd en ambulancier. Dat laatste ook voor VZW (Vereniging zonder winstoogmerk die een belangeloos doel nastreeft). “Voor VZW reed ik als ‘ambulancier niet-dringend patiëntenvervoer’ met patiënten naar het ziekenhuis, wachtte op ze tijdens de onderzoeken en na afloop werden ze weer thuis gebracht. Dat was heel fijn werk om te doen, waarbij we Gent, Mechelen en Leuven veelvuldig hebben
bezocht.” Een ambulancier niet-dringend patiëntenvervoer moet beschikken over een diploma van een opleiding van minimaal 160 uur met wettelijk vastgelegde vereisten. Hij is verplicht om jaarlijks acht uur bijscholing te volgen. Op een gegeven moment vond zijn vrouw het welletjes dat hij zo veel van huis was en is zijn werkveld weer terug naar Nederland verlegd. De opleiding in België was toen al heel breed vertelt Van der Krabben verder: “Met het attest mocht ik tapen, sportmassage en tiltechnieken verrichten en kreeg ik informatie over (misbruik van) alcohol en drugs. In Nederland is het uitgebreid met ondermeer blaren prikken.”

Confetti
Als EHBO’er is Van der Krabben heel actief (geweest) bij sportevenementen als judo en ijshockey, maar ook bij beurzen en tijdens carnaval. “In België had ik een keer het raampje van de ambulance open laten staan. Toen hebben mijn collega’s een confettibom naar binnen gegooid. Ik kwam de papiertjes dagen later nog steeds tegen, hadden ze die ‘Hollander’ mooi te pakken gehad! Plagen deden we elkaar graag, vaak als gevolg van de spraakverwarring tussen Vlaams en Nederlands. Bij de training om patiënten uit bed te tillen, kreeg ik het verzoek om volgende keer de trainingspop met de ‘pie-zja-ma’ mee te nemen. Duurde even totdat ik begreep dat ze het over een pyjama hadden. Dan kreeg ik ‘amai, ge zijt d’n Hollander’ te horen. Dat was nooit vervelend bedoeld, ik heb daar altijd een heel fijn team om mij heen gehad.”

Petrus Donders
De afgelopen jaren heeft hij bij EHBO vereniging Petrus Donders in Tilburg de herhalingslessen trouw gevolgd. “Ik heb begrepen dat het Oranje Kruis coulant omgaat met de verlenging van de diploma’s aangezien er nu geen lessen gegeven worden vanwege corona.” De lessen gaan nu online, maar de praktijk als reanimeren of een oefening doen, wordt node gemist. “De bijscholing voor het aanleggen van een tourniquet is prima, maar het is eigenlijk nog veel belangrijker om te leren hoe je een slachtoffer geruststelt of om die persoon zo comfortabel als mogelijk te laten liggen. Ook moeten we misschien meer les krijgen in het omgaan met agressie tegen hulpverleners of de paniek die omstanders soms zaaien en dan heb ik het nog niet eens over al die filmpjes van toeschouwers die worden gemaakt bij ongelukken.”

Nieuwe aanwas
“Ik heb regelmatig jonge EHBO’ers begeleid, maar ook helaas vaak meegemaakt dat ze na een half jaar afhaakten. Het is belangrijk dat er nieuw bloed door de gelederen van de EHBO-verenigingen stroomt. De wens om een EHBO-diploma te behalen, is vaak het gevolg van een acute situatie rondom een naaste. Mijn vijfjarige buurjongen is bijna gestikt in een kippenbotje, hij liep al helemaal blauw aan. Ik begon met het geven van klappen tussen de schouderbladen, als geleerd. Bij de eerste klap schoot het al los. Ik was eerst bang dat hij nooit meer met mij zou willen praten door die klap. Gelukkig heeft zijn moeder alles achteraf uitgelegd.”

Volgende generatie
De liefde voor de eerste hulp is ook al op de volgende generaties overgeslagen: “Mijn kleindochter heeft zich aangemeld bij de opleiding tot verpleegkundige. Ik heb altijd graag over mijn ervaringen als eerstehulpverlener op de ambulance verteld, mooi dat het aanstekelijk heeft gewerkt”, zegt Jan van der Krabben tevreden.