Reanimeren? Nee, bedankt!
Bij de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) neemt het aantal aanvragen voor een niet reanimeren penning toe. Ook Meiny van Huizen (70) uit Leeuwarden gaat informatie inwinnen. Maar deze dinsdagochtend staat eerst in het teken van Nordic Walking – samen met haar vriendinnen. Een gevulde week wacht, met stijldansen, fitness en werk voor een cliëntenraad. Ze hangt erg aan het leven. “Maar niet ten koste van alles. Bij een hartstilstand wil ik niet worden gereanimeerd.”
Deze beslissing werd door haar dochter Anneke ingegeven. “Door zuurstoftekort liep zij bij haar geboorte een hersenbeschadiging op en ze is spastisch, slechtziend en traag in haar denkvermogen. Ze woont met begeleiding in Ruinen en is beslist niet ongelukkig met haar leven. Toch zei ze, zo’n tien jaar geleden: “Begrijp jij het als ik zeg dat ik niet heel oud wil worden?”
“Anneke verwees naar de aftakeling van haar oma in haar laatste levensjaren. Anneke wilde niet nog zwaarder gehandicapt raken dan ze al was. Voor haar geen reanimatie of grote operaties om het leven te verlengen. Het was een intens gesprek maar ik stond er helemaal achter. Zij vulde daarna alle benodigde papieren in en maakte het kenbaar in haar woonvorm. Hoewel niet iedereen het begrijpt, wordt het wel geaccepteerd.”
Zuurstoftekort
Meiny van Huizen heeft nu voor zichzelf besloten om ook af te zien van hulp bij een hartstilstand. Ze gaat informatie opvragen over een niet-reanimeren penning “Bij de bevalling was Anneke al bijna overleden. Door zuurstoftekort is dit het resultaat. En dan heb ik het nog niet eens over de toestand van prins Friso. Soms is het beter om niet in te grijpen. Het lijkt me zó erg om wakker te worden en te merken dat allerlei functies zijn uitgevallen.”
Aan haar familie heeft ze het goed kunnen uitleggen. “We zijn allemaal voorzien van een dosis nuchterheid. Ook mijn beide zoons begrijpen me. Hoewel één van de twee zelf arts is. Hij zei: “Je maakt het me wel moeilijk. Moet ik als het zover komt met de armen over elkaar heen naar jou staan kijken?” Dus nu zeg ik: oké, misschien één klap van zo’n AED maar daarna niet doorgaan. Begrijp me goed: ik wil nog lang niet dood. Ik houd van het leven. Maar de kwaliteit daarvan is voor mij het allerbelangrijkste.”